از اونجایی مبحث نیایش برای من خیلی جالبه ، میخوام یک آزمایش رو باهاتون به اشتراک بزارم که قدرت نیایش رو ثابت میکنه . . . هرچند که این آزمایش مثل خیلی از ازمایش های دیگ دارای نقص هایی هست اما خوندنش خالی از لطف نیست و آزمایش قابل قبولی هست.
بنظر من هرچیزی که روی ذهن اثر بزاره روی درمان بیماری ها هم موثره و همه چیز از ذهن ما نشات میگیره پس اگه نیایش روی ذهن تاثیرگذاره قطعا روی بیماری ها و درمانشون هم موثره
ویلیام پارکر و الین سنت جانز آزمایشی را گزارش کرده اند که در ان 45 داوطلب مبتلا به اختلالات عصبی و روان تنی به سه گروه مساوی تقسیم شده اند.15 عضو گروه گواه اول هر هفته در نشست های مشاوره ای انفرادی دیدار صورت میگرفت، در این نشست ها هیچ ذکری از دین یا نیایش به میان نمی آمد و 15 عضو باقی مانده گروه گواه دوم ، نیایش گران تصادفی» ، را تشکیل می دادند که پذیرفتند به هر شیوه ای که عادت دارند نیایش کنند.این نیایش هر شب پیش از خواب و با هدف مشخص فایق آمدن بر هر مشکلی انجام میشد که آزمایشگر برای هر فرد تعریف کرده بود.
در آغاز این بررسی همه آزمودنی ها به کمک پنج ابزار سنجشی ارزیابی شند : آزمون لکه جوهر دور شاخ،آزمون سوندی ، آزمون دریافت مضمون ، آزمون تکمیل جمله و آزمون تداعی لغت . اندکی بیش از نه ماه بعد یک آزماینده بی طرف همان آزمون ها را دوباره اجرا و ارزیابی کرد،و نیز مقدار بهبودی را که هر شرکت کننده نشان داده بود اندازه گیری نمود.نتیجه گزارش ها این بود که گروه نیایش درمانی ،هم در نشانه های بیماری و هم در نتایج آزمون 72 درصد بهبودو گروه روان درمانی 65 درصد بهبود نشان داده اند،اما گروه نیایش گران تصادفی هیچ بهبودی نداشته اند . به نوشته پارکر و سنت جانزقطعی بنظر میرسید که نیاش درمانی نه تنها موثرترین عامل معالجه بود بلکه نیایشی که از سر فهم صورت میگرفت می توانست مهم ترین ابزار در بازسازی شخصیت انسان باشد.»
منبع : کتاب روانشناسی دین نوشته دیوید ام.ولف
درباره این سایت